Many still hold memories of live recordings of Meschian and "Apostles" in the late 60's and 70's recorded on boom-boxes. They began as three architecture students at Yerevan Institute of Technology -- the "Apostles" quickly rose to become the voice of a generation. Amalgamating Armenian gospel with rock rhythms, the band left an unforgettable impression on their audience. Those were the times of suppression and Soviet censorship. The voices of the "Apostles", like many in that era, were heavily muffled and even banned. Yet repetitive attempts of the governing powers to ban or sabotage the band's concerts by shutting down the electricity, or blocking entrances of the concert venues, were in vain. Some still remember the candlelit concerts where Arthur's voice soared over his acoustic guitar and reached every person in the back row clear as day. Nor will they ever forget the sight of thousands of students breaking though police barricades to get into concert halls where the "Apostles" were performing.
Still the band managed to find ways to avoid the red tape. In 1970, the "Apostles" performed a theatrical piece "The Insane Asylum", which quickly became recognized as the first Armenian rock opera. Then they went on to tour a number of Soviet Republics, playing at college campuses across the USSR.
In 1975, while still with the "Apostles", Meschian was commissioned by the great Catolicos Vazken I to write a requiem dedicated to those fallen in 1915, bringing together the pioneering style of his rock band and the classical sounds of the Armenian Chamber Orchestra. In search of the lyrical content for this piece, Meschian turned to a book called "The Suffering" (Tarapank) by the great Armenian poet Mushegh Ishkhan, who had experienced the Genocide of 1915 as a child fleeing death with his remaining family. Through Ishkhan's words, Meschian and the "Apostles" delivered the true essence of the Commemoration of the Armenian Genocide.
1978 - Even though the "Apostles'" music was banned from the media, Meschian managed to get the band onto a national television network by scoring the music for a televised play called "The Cannibal" (Martaker). Although the play had a political undertone it somehow managed to slip through the cracks of censorship, and the "Apostles" managed to appear live on national television.
None of the details of the "Apostles'" disappearance from the scene in the late 70's ever became public. The void that followed was being filled by quickly emerging singer/songwriters trying to recreate what was lost. Then in 1984 Meschian emerged on his own with a new lineup. The lineup included two of his protégés - Vahan Artsruni and Gourgen Melikian. This marked the beginning of Meschian's flourishing musical career.
Though the doors to main concert halls were still closed for Meschian's concerts, he continued packing auditoriums of every type possible. The "Apostles" fans, now as mature adults, continued to show. Also new faces began to appear. A new wave of college students caught wind of what was happening in the underground and with every show their numbers increased. The dates were announced by word of mouth one or two days prior to the concerts, so as to prevent the local authorities from seizing the chance to interfere.
Meschian's charisma won the attention of a number of Armenian film makers. Meschian was hounded with multiple offers to appear in films. He continuously declined every single offer that came his way. Then in 1984, film director Rouben Kevorkiants made him an offer he could not refuse. Kevorkiants was preparing to shoot a film about the life of the great Armenian poet Michael Nalbandian. He promised Meschian full creative control over the music if he would agree to appear in the lead role as Michael Nalbandian. Meschian agreed. This was his first and last opportunity to professionally record his music while still living in Soviet Armenia. The film included three instrumental pieces and the song "Ancient Land" (Yerkir Hnamya), written especially for the film.
In 1988 a new political movement started. The Armenian region of Artsakh (Karabakh) decided to declare autonomy from the republic of Azerbaijan. A giant wave of supporters began gathering in front of Yerevan Opera House in demonstration of their support for the struggling region. This is the kind of movement Meschian had been waiting for. New faces began to emerge as leaders of this political movement. They soon became known as the Pan Armenian Movement Committee (PAMC). During this time Meschian, along with singer/songwriter Rouben Hakhverdian, staged a concert to uplift the spirits of the protesters who would sleep on the steps of the Opera House. The concert caused an unexpected controversy. PAMC saw this concert as a threat. Still, they could not stop the concert from happening. Imagine the look on Arthur's face when the electricity went off after his second song. His first thought was "the communists?" -- imagine his surprise when a representative of the Pan Armenian Movement Committee claimed the responsibility for shutting down the electricity...
In 1989 Meschian moved to the US seeking the opportunity to record and document twenty years worth of material he had written. In 1990 he emerged with his first full length album "Catharsis". In 1992 he released the "Monologue of the Crazed Violinist." In 1996 he released "Catharsis II", "Wander", and "Communion". Then in December of 2001, this four volume box-set including all of Meschian's musical work was released which includes two new tracks.
FAREWELL
Arthur Meschian Lyrics
Jump to: Overall Meaning ↴ Line by Line Meaning ↴
կյանքիս անցած էջերի պես,
էջերը լույս պահում սրտում,
մնացածը տալիս քամուն
- և հեռանում
- բարով մնաք…Բարով մնաս իմ մանկություն,
որ դեռ ապրում, այրվում ես իմ սրտում,
փոքրիկ ջութակ, քարքարոտ բակ,
- կռիվ ու խաղ
- բարով մնաք…
Բարով մնաք – իմ ընկերներ
որ կիսեցիք ինձ հետ օրերը իմ,
ես կհիշեմ ամեն վարկյան
նրանց, որոնք արդեն չկան,
- օրհնյալ լինեք
- բարով մնաք…
Բարով մնաս դու իմ քաղաք
և փողոցներ իմ հարազատ,
ես չափչփել եմ ձեզ հազար անգամ,
դեմքեր ծանոթ, բարի ու գորշ,
հեգնանք, ժպիտ և հայհոյանք,
- ես դեռ կգամ
- բարով մնաք…
Ինքս ինձնից եմ հեռանում
և կամուրջները ետդարձի ես չեմ այրում…
ես հեռանում եմ, որ դառնամ,
հազար փակված դռներ բանամ
- հիմա գնամ
- բարով մնաք…
Մնաս բարով, վերջին իմ սեր,
կորուստի պահը լուռ, և քարացած շուրթեր…
գիշեր անդարձ, ձեռքեր սեղմված,
և կորուստի դռները բաց
- ես փակեցի
- բարով մնաք…
The lyrics of Arthur Meschian's song Farewell, which translate to "Doors are closing one by one, like the pages of my life, the pages keep the light in my heart, the remaining give me pain, and I leave - farewell, fare well my childhood," are a nostalgic reflection on the passing of time and the loss of innocence in life. The song speaks of doors closing and pages turning, symbolizing the passing of time and the closure of certain chapters in one's life. Meschian sings of holding onto memories of friends who have drifted away, of the city and its streets he has walked countless times, and of the bittersweet moments in life that make us who we are.
The song's melody is dreamy and melancholic, reflecting its poetic lyrics. Meschian's powerful vocals add to the emotional depth of the song, conveying a sense of longing and regret. The lyrics are relatable to anyone who has experienced the fleeting nature of time and the pain of growing up and moving on.
Line by Line Meaning
Դռները մեկ առ մեկ փակում
The doors close one by one
կյանքիս անցած էջերի պես
Like the pages of my past life
էջերը լույս պահում սրտում
Pages that keep the light in my heart
մնացածը տալիս քամուն
Leaves loneliness behind
և հեռանում
And fades away
բարով մնաք…
Goodbye…
Բարով մնաս իմ մանկություն,
My childhood, you still live in my heart
որ դեռ ապրում, այրվում ես իմ սրտում,
That still exists and burns in my heart
փոքրիկ ջութակ, քարքարոտ բակ,
A small box, a fragile bowl
աքսորների խուլ ահազանգ - կռիվ ու խաղ
Cries and laughter of friends - affection and games
բարով մնաք…
Goodbye…
Բարով մնաք – իմ ընկերներ
Goodbye, my friends
որ կիսեցիք ինձ հետ օրերը իմ,
Who shared my days with me
ես կհիշեմ ամեն վարկյան նրանց, որոնք արդեն չկան, - օրհնյալ լինեք
I will remember every moment we shared, even those that will never come again - rest in peace
Բարով մնաս դու իմ քաղաք
Goodbye, my city
և փողոցներ իմ հարազատ,
And my free streets
ես չափչփել եմ ձեզ հազար անգամ,
I have passed by you thousands of times
դեմքեր ծանոթ, բարի ու գորշ,
Familiar faces, kind and bitter
հեգնանք, ժպիտ և հայհոյանք, - ես դեռ կգամ
Helplessness, anger, and hope - I will still come
Ինքս ինձնից եմ հեռանում և կամուրջները ետդարձի ես չեմ այրում…
I am moving away from myself, and I won't look back at the crossroads…
ես հեռանում եմ, որ դառնամ, հազար փակված դռներ բանամ - հիմա գնամ
I am leaving, I will return even if the doors are closed - I will go now
Մնաս բարով, վերջին իմ սեր, կորուստի պահը լուռ, և քարացած շուրթեր…
Stay well, my last love, the ashes of the turtle dove and shattered pieces...
գիշեր անդարձ, ձեռքեր սեղմված, և կորուստի դռները բաց - ես փակեցի
Endless nights, clenched hands, and the doors of the coffin open - I closed
Contributed by Michael V. Suggest a correction in the comments below.
@MrLevon56
Я друг за другом закрываю двери,
Страницами прожитых мною лет.
В душе храню страниц прекрасных свет,
А остальные - вЕтрам я доверил
И ухожу.Так оставайтесь с миром.
Прощайте,каменистый двор
И маленькая скрипочка в футляре,
И детских песенок задор,
И детство,что в душе не потерял я.
Прощайте вы,мои друзья,
Делившие со мной все дни,
О вас не забываю я,
Особенно о тех,что уж ушли,
И тех,которым я поверил -
Благословенны будьте,
Оставайтесь с миром.
Я ухожу сам от себя,
Но я мосты не все сжигаю
И я вернусь опять,любя,
Чтобы открыть за мной закрытые все двери
И сердце посвящу я лире...
Сейчас - пора.Останьтесь с миром...
Прощай,последняя любовь,печаль моя,прощай!
Немое расставание застывших уст и сожаленье,
И ночи безвозвратность и смятенье...
Открыты двери в грусть.Не закрывай!
Прощай,последняя печаль,последний сон,
Надежда жизни,ожиданье Счастья,
Нет слов любви,остался только стон,
Я лживых игрищ двери закрываю.
Оболган,ухожу от всех,лишь милой голос - словно Мирро -
Его я с восхищеньем вспоминаю.
Прощай,любовь.Я не играю...
Прощай...И оставайся с миром...
@TAR0NITE
по-одному прикрыв все двери
как жизни прожитой
страницы
свет каждой прячу в сердца храм
оставив прочее ветрам
я ухожу
прощайте
прощай и ты, отрада детства -
в сердце горишь еще, живешь
в наследство
скрипка моя, и двор в камнях
изгнанья крик в глухих стенах
игра и брань
прощайте
прости-прощай, друг каждый мой -
кто прошлого делил со мною
дни мои
я помнить буду каждый час
кого нет с нами, среди нас
благослови вас Бог
прощайте
всех благ тебе, мой город гулкий -
и улицы, и переулки
что прошагал я много тысяч раз
знакомых добрых, хмурых лица..
улыбки, ругань - возвратиться
мне предстоит еще
прощайте
покинул, знаю, сам себя..
но жечь мосты обратно
не посмел
когда-нибудь вернусь, чтоб вновь
всю тысячу открыть замков
но мне пора
прощайте
прощай, последняя любовь -
потери миг немой
окаменелых губ
ни ночь вернуть, ни сжатых рук..
врата потерь открытых вдруг
захлопнул я
прощайте
прощай, безумство моих дней
бессоных тысячи ночей
всех благ тебе
усталых лиц, постылых слов
капканам лжи, открытым вновь
не верю я
прощайте
прощай, потерь последний стон
последняя мечта
надежда, сон
я ухожу от всех страстей
от лживых игр всех мастей
отныне не играю я
прощайте
по-одному прикрыв все двери
как жизни прожитой
страницы
свет каждой прячу в сердца храм
оставив прочее ветрам
я ухожу
прощайте
@LeoInterHyenaem
The doors I’m shutting, one by one
Like the past pages of my life
These pages put my heart alight
The rest I’m casting to the wind
And leaving -
Adieu…
Farewell, my childhood
That's still alive, ablaze in my heart
A small violin, a rocky yard
The deaf alarm of the exiled
Brawls and games -
Adieu…
Farewell, my friends
Who shared my days with me
Each second I’ll remember
The ones, who are no more
Be blessed -
Adieu…
Farewell, my city
And precious streets
I have criss-crossed a thousand times
Familiar faces, kind and grey
Gibes, smiles, profanities…
I will be back -
Adieu…
I flee myself
But I don’t burn the bridges
I’m leaving to come back again
Unlatch a thousand closed doors
I have to leave now -
Adieu…
Farewell, my final Love
A silent moment of the loss, lips frosted over
Nights irretrievable, hands clenched
Doors of a loss wide agape
I shut -
Adieu…
Farewell, my days of folly
My thousand sleepless nights
Farewell, eroded words
Tired faces
Doors of a mirage wide agape
I don't believe it -
Adieu…
Farewell, my final loss
My final hope, my expectation
My final dream
I'm leaving everything and all,
All kinds of trifling bogus games
I play no more -
Adieu…
@DrSylva22
Arthur... is our New Gomidas
Our darling,
Our saint Gomidas
Our Arthur...
Our Gomidas
Our Musical God...
Arthur
Philosopher singer
Poet
Musician,
Who plays with his stanzas with talented music
creating new style of singing
teaching the world to behave humans.
Sylva Portoian, MD
(Sylva~MD~Poetry)
July 28, 2015
@misakaghabalyan9408
Սա ինչ բառեր են , որտեղից են ծնվում և ինչ չքնախ երաժշտություն , ձայնային ոչ երկրաին հնչեղություն , սա վերջն է ,հավերժության ։
@silvaabrahamyan6202
Что вы с нами делаете, Маэстро, невозможно оторваться. Более 40 лет следим за вашим уникальным, филосовским искусством. Печально, но до сих пор актуальны ваши песни.
@nellyaltunyan65
💯
@raar7992
Ձեր երգերը մարդու սիրտը ազնվացնելու ու մաքրելու ուժ ունեն, շնորհակալ եմ Աստծուն, որ ձեզ շնորհել է մեզ։
@sergeymikayelyan5946
Месчяна слушаю более 40-лет и никак не могу оторваться от его Гениальных слов. Спасибо Тебе Великий Армянин..!!
@gustavrodriges4393
Боже, как я был слеп и глух! Почему я в свои 49 лет никогда раньше не слышал его!!
@vardanaleksanyan3899
ne pozdno ! )))
@user-rz7lm3hj7e
Тебе повезло!!!)
Я узнал Артура Месчяна в свои 51 год...)
Но уже теперь буду с ним до самой смерти👍❤🇦🇲🔥🔥🔥
@hrachmovsisian8989
Братя в его песнях вес смисл жизни. Я слушал его исполнение 70 ом ещё пацаном не законно записе на ренгеновой пленк и тогда проигровател мы назвали почему то одапторам и с тех времен я люблю его песни и исполнение.
@ashothakobyan9250
Սա երգ չի, սա աղոթք է։Ապրես մեր մաքուր Արթուր Մեսչյան։